రేటింగ్: 3.5 / 5
దర్శకత్వం: ఎస్.యు. అరుణ్ కుమార్
తారాగణం: విక్రమ్, దుషారా విజయన్, ఎస్.జె. సూర్య, సురాజ్ వెంజారమూడ్
వీర ధీర సూరన్: పార్ట్ 2 ప్రారంభం ఒక రైల్లో పరాయివారి సంభాషణను వినే అనుభూతిలా ఉంటుంది. మనకు వారి గురించి ఏమీ తెలియదు—వారి చరిత్ర, వారు మాట్లాడుతున్న వ్యక్తుల గురించి లేదా వారి ప్రపంచం గురించి—but there’s something about the mood, the tempo, the mystery, that pulls you right in. ఎస్.యు. అరుణ్ కుమార్ దర్శకత్వం వహించిన ఈ చిత్రం నేరుగా నాటకీయ తృతీయాంకంలోకి మనల్ని నెట్టేస్తుంది, అర్థం చేసుకునే బాధ్యతను మనకే అప్పగిస్తుంది.
ఒక పండుగ మూడు ముందు రాత్రి, ఒక కోపంతో ఉప్పొంగుతున్న మహిళ తన కుమార్తెను తీసుకుని ఒక గాడ్‌ఫాదర్ వలె కనిపించే వ్యక్తి ఇంటికి వెళ్లి తన భర్త కనుమరుగైన ఘటనకు అతని కుటుంబాన్ని బాధ్యతవహించమంటుంది. మనకు ఎవరి వైపు నిలబడాలో తెలియదు, ఎందుకంటే అందరూ గ్రే షేడ్స్‌లో ఉన్నాయి. ఈ అనిశ్చితి, ఈ కొట్టుకొనే సంభాషణల మధ్య, కథలో ఏదో విశేషం జరుగుతోందన్న ఫీలింగ్ మునిగిపోతుంది. సినిమాలో ఎక్స్‌పోజిషన్ డంప్స్ ఉండవు—పాత్రలు మనతో మాట్లాడటానికి కాక, ఒకరితో ఒకరు మాట్లాడుతుంటారు.
ఇక్కడ పాత్రల అభివృద్ధి టెంప్లేట్ ప్రకారం కాదు. ప్రతి పాత్రను మనం అర్థం చేసుకునే ప్రయాణం మనమే చేస్తాం. ఎస్.జె. సూర్య పోషించిన IPS అధికారి పాత్రే దీనికి బెస్ట్ ఉదాహరణ. మొదట అతను నిజాయితీ గల పోలీస్ అధికారిగా కనిపిస్తాడు. ఆ తర్వాత復 revenge gripped వ్యక్తిగా, క్షుద్ర రాజకీయం ఆడే ఆటగాడిగా, చివరికి స్వార్థపూరిత మానిప్యులేటర్‌గా మారిపోతాడు. తనదైన నటనా శైలిని తగ్గించినా, పాత్రలో ఉన్న రంగులను విస్తృతంగా చూపించగలిగాడు.
విక్రమ్ పోషించిన కాళి పాత్ర మరొక విశేషం. అతను బాహుబలిగా కాకుండా, తన రఫ్ & రసిక ప్రపంచంలో జీవించే సాధారణ మానవుడిగా కనిపించాలి. అతను పోలీస్ స్టేషన్‌లోకి నడుచుకుంటూ వెళ్లి పరిస్థితిని తానే నియంత్రించగలడు. కానీ అతని కథా ప్రపంచం బాగా గ్రౌండెడ్‌గా ఉండటం వలన, అతని హీరోయిజాన్ని మనం ప్రశ్నించకుండా అంగీకరిస్తాం. ఉదాహరణకు, అతను ఒకేసారి ల్యాండ్‌మైన్ల బాక్సును ఓపెన్ చేస్తాడు—ఒక చిన్న పట్టణ గూండా ఇలా చేయగలడా? కానీ మన ఊహాశక్తి అతనికి వెనుక ఉన్న ప్రయాణాన్ని నిర్మిస్తుంది, కాబట్టి అది అసాధ్యంగా అనిపించదు.
కథలోని చిన్నపాటి ఘటనలు కూడా ప్రపంచాన్ని బలంగా నిలబెడతాయి. ఉదాహరణకి, ఒక తీవ్ర సంభాషణ మధ్యలో కాళి కుమారుడు పరుగులు తీయడంతో, ఆ సంభాషణను అతడు ఆపాల్సి వస్తుంది. ఇలాంటి చిన్నపాటి డిటెయిల్స్ పాత్రలను మానవీయంగా, నిజంగా చూపిస్తాయి. దుషారా విజయన్ నటించిన కలైవాణి పాత్రలో కూడా యథార్థత ఉంది. ఆమె పాత్రను కేవలం హీరోకి జోడించబడ్డ ప్రేయసిగా చూపించకుండా, నిజమైన వ్యక్తిగా తీర్చిదిద్దారు. ఆమె కూడా ఓ సమయంలో కత్తి ఎత్తుతుంది—ఇది కేవలం “స్ట్రాంగ్ ఉమెన్” ట్యాగ్ వేసేందుకు కాదు, పాత్రకు ఇచ్చిన గౌరవానికి నిదర్శనం.
క్లైమాక్స్ ముందు వచ్చిన వన్-షాట్ సీక్వెన్స్ మిక్స్డ్ ఫీలింగ్స్ కలిగిస్తుంది. అది బాగా ప్లాన్ చేసినదే అయినా, కథను ముందుకు నెట్టేదిగా అనిపించదు. కొన్ని క్షణాల్లో దీర్ఘత తలెత్తుతుంది.
మొత్తానికి, వీర ధీర సూరన్: పార్ట్ 2 ఒక వేగంగా దూసుకెళ్తున్న రైలు నుంచి మనపై కొట్టుతున్న మిస్టరీ పజిల్స్ లాంటిది. మనం ఆ పజిల్ పీస్‌లను పట్టుకుంటూ, ఆ రైల్‌ను వెంబడించే ప్రయాణంలో ఉండే ఉత్కంఠ, అదే కథను ఆసక్తికరంగా మార్చుతుంది. పజిల్ పూర్తైనప్పుడు, అది మన ఊహించినంత ఉల్లాసంగా, ఉత్కంఠభరితంగా ఉంటుందని అనిపిస్తుంది.